Kokonki w roli "swatki"

Dzisiaj chciałabym opowiedzieć historię prawie jak z filmu... tylko ten film nadal trwa...

Poranek jak co dzień, nic nadzwyczajnego, pobudka, szybki prysznic, ubieram się, budzę dzieci, histeria syna,  wybieramy ubrania, histeria syna, ubieram dzieci, histeria syna, zakładamy buty, kurtki, ufff... wsiadamy do auta, histeria córki, jedziemy. W końcu docieramy na miejsce. Najpierw odprowadzam syna. I tu zaczyna się cała historia, właśnie w przedszkolu. Czekam aż młody się przebierze, gdzieś mi mignął kokonek... nie wiem kto, nie wiem jak, ale każdy szczegół tej kokonkowej chusty zapamiętałam. Myślę sobie, ale cudna i mchem robiona i te chwosty fajne, te koraliki. Młody wyrwał mnie z zamyślenia i poszliśmy do sali. Wracam przez szatnie, jeszcze chusta nie wyszła, więc spojżałam jeszcze raz. No ja, kokonkomaniaczka nawet nie zagadałam, nie pomacałam, wstyd!!! Trudno, było minęło... Po jakimś czasie, jeszcze tego samego dnia weszłam na FB, zobaczyć co w koknkach piszczy i co ja "paczę"? Zdjęcia tej samej chusty, co to ją niedawno w przedszkolu widziałam. Od razu skomentowałam i.... to wszystko 😂😂😂 Jak na razie...

Innego dnia Magda (właścicielka chusty) sama mnie zaczepiła i tak się zaczęło. Jak się okazało łączy nas nie tylko pasja, miłość do kokonków, ale również nasze dzieci. Nasi synowie chodzą do jednej grupy. Po kilku mignięciach, gdzieś w szatni i kilku zamienionych zdaniach miałam wrażenie, że znam Magdę już długoooo (a jej chustę jeszcze dłużej).... jednak dopiero po spotkaniu kokonkomaniaczek w Warszawie, gdzie pierwszy raz spędziłyśmy ze sobą więcej czasu, mogę śmiało powiedzieć, że KOKONKI ŁĄCZĄ LUDZI pozytywnie zakręconych. Spotkałyśmy się w połowie drogi na spotkanie, zanim dotarłyśmy miałyśmy wrażenie, że znamy się co najmniej kilka lat. I tak oto zaczęła się piękna historia, dopiero się zaczęła, ale zapowiada się bardzo kolorowo ♥️

Zdjęcie Magdalena Łokuć